domingo, 21 de junio de 2009

SERÁ UNA SEÑAL???

Ayer sábado, fuimos a hacer una caminata desde Sadernes a Sant Aniol d'aguja, un camino precioso en el que hay que cruzar varias veces el río saltando piedras y te encuentras piscinas naturales, cascadas, hay que cruzar puentes de madera... la caminata dura unas cuatro horas y media, aproximadamente, aunque se hace muy amena.

Hacía muchos, muchísimos años que no veía una libélula, yo creo que no veo ninguna desde que era una niña y ayer cuando estábamos esperando para cruzar uno de los pasos del rio, saltando piedras, allí había una, posando en una ramita, esperando para que pudiésemos verla e incluso fotografiarla, nos hizo mucha ilusión y nos preguntamos si sería una señal que nos enviaba nuestr@ peke, para tranquilizarnos y decirnos que pronto estaremos juntos, que no nos angustiemos porque el/la sigue estirando del hilo rojo que nos une, para nosotros fue un momento mágico.

Así que creo, bueno más bien tengo la esperanza, de que pronto Ipi tendrá la acreditación y podremos empezar otro tramo del camino que nos lleva hasta nuestro hij@ del alma.

5 comentarios:

Monika dijo...

Tiene que serlo!!! lo de la mariquita de la semana pasada, ahora esto... que será lo siguiente???

Nina Chan dijo...

Hola guapa!! aisshhhh ojalà, ojalà i ojalà sigui una senyal. A mi això tb em va passar un cop que vaig veure una libèl.lula i vaig pensar el mateix k tu, jeje... és k l´esperança és l´últim k es perd, no creus??!! Creuem els dits!un petonàs! MUAAKIS!!

Laura dijo...

Ei si et serveix d'alguna cosa.... jo ahir al riu passejant al gos, vaig estar observant també una libelula, es va parar molt a prop del meu peu... vaig pensar en tots vosaltres.
laura.

Lola dijo...

No dudes que es una señal. Estas son las pataditas, que nos dan nuestras líbelulas, en este embarazo del corazón para que las sintamos y no soltemos nunca el hilo.
Mucho ánimo a los catalanes, no sé si estais también en el foro, pero me parece muy bien que os movais y lucheis.
Mucha suerte,

Lola

María Martín Titos dijo...

Ya verás como si, y pronto todo va sobre ruedas. Yo creo que las casualidades no existen.

Un besote
María