jueves, 6 de agosto de 2009

ESTAMOS DESESPERADOS

Hij@ mí@ de mi alma, ya no me quedan fuerzas estoy agotada, no veo la luz al final de este camino, siempre he intentado e intento ser optimista y buscarle el lado positivo de las cosas pero es que hoy no puedo.

Ayer recibimos la noticia de que Ipi se retiraba de la única provincia en la que estaban intentando acreditarse, y ahora otra vez a la espera. Intentarán buscar una provincia al norte, pero no sabemos ni cual, ni cuanto tiempo tardarán, ni si lograrán por fin acreditarse en alguna. No entiendo porque otras Ecais han tenido acreditación, asignaciones y muchas familias están con sus pequeñ@s en casa y aquí en catalunya seguimos igual.

Que más tiene que pasarnos, se que la adopción no es un camino de rosas y que no es un "sprint" sino una carrera de fondo en la que tienes que ir saltando obstáculos pero después de lo que tuvimos que luchar para conseguir el CI creímos que pasito a pasito lo iríamos consiguiendo y ahora después de un año y casi siete meses esto, yo ya no se que pensar.

Se que en unos días volveré a resurgir, veré otra vez el lado positivo y me aferraré a la idea de que las cosas tienen un porqué, pero hoy no puedo.

Peke quiero que sepas que no pasa un día en el que no piense en ti, que te sueño cada noche y deseo con toda mi alma tenerte aquí conmigo.

11 comentarios:

Nina Chan dijo...

Nena, no tinc paraules, només et puc dir k m´has fet emocionar de debó en akesta carta.
No sóc creient ni vaig a missa, però kuan estic desesperada m´aferro a que en algun lloc hi ha d´haver un Déu, que akestes coses no poden estar passant, fent patir a tantes families...Mari, sé k aviat arribarà akesta llum al final del camí, tingues fe... un petonàs :)

Laura dijo...

Jo no se què dir... ja m'ha posat una mica al corrent la Mònika... ànims i força... potser l'acreditació a la nova província és més ràpida del què creieu.
No us heu plantejat obrir doble expedient?
Laura.

Monika dijo...

Mari, no me hagas esto, que si tu te hundes, yo me hundo contigo...
Recuerda: siempre positivo, nunca negativo...
O tengo que volver a soltarte el rollo de El Secreto? o peor aún, quieres que te cante el Bon dia?? ;-)

Mari y Vicente dijo...

Gracias por los ánimos AMIGAS, necesitaba chillar lo que hacia días tenía atrancado en la garganta.
Soy una persona que necesita entender las cosas y cuando no es así y ves que solo es aquí en Catalunya que está pasando esto y nadie te da una explicación "de porque" y esa pregunta te va rondando día y noche, llega un momento que te hundes y lo peor de todo es el miedo a que finalmente esto no llegue a buen puerto.
Pero como siempre dice Monika, somos como el ave Fénix y en unos días volveré a ver las cosas de forma más positiva.

Muchísimas gracias de corazón y un besote muy grande

María Martín Titos dijo...

No te desanimes, que esto no es fácil. Piensa siempre en positivo y atraerás lo positivo. Desde Granada te mando un besote enorme y toda la energia positiva para que sonrias, y verás que todo se soluciona y pronto estamos todos quedando para conocernos con los peques.
Un abrazo fuerte
María

mar dijo...

Lo siento un montón. ¿No podéis tramitar con otra ecai en otra comunidad?.
Espero que se solucione pronto; esa incertidumbre es matadora.
Mil besos

Yên dijo...

No hay derecho. Deberían dejar tramitar en otra comunidad cuando en la tuya hay problemas o no existe.
Sin duda, al final del camino miraréis hacia atras y parecerá un mal sueño que se olvidará cuando tengáis vuestro pequeño entre vuestros brazos.
Un abrazo,

Mari y Vicente dijo...

Muchísimas gracias por los ánimos y por la energía positiva, de verdad.

El problema es que todas las Ecais están saturadas, el mes pasado nos llegó una carta del ICAA en la que decía que podíamos tramitar con una Ecai de otra comunidad pero ninguna coge expedientes de fuera de su comunidad, también nos ofrecieron abrir doble expediente pero es complicado porque una vez te asignan en un país el otro expediente queda anulado y la Ecai con la que has tramitado el segundo expediente, no te devuelve el dinero.
Así que tendremos que seguir esperando o desesperando, a que de una vez por todas, Ipi se acredite.

gloria dijo...

Hola Mari,
no te desesperes, que el caminito es largo, pero se puede andar y se andará.
Nosotros también tuvimos (bueno, tenemos) problemas con el ci. Nos hicieron paralizar el expediente durante 6 meses, y ahora lo hemos reiniciado y tenemos que hacer de nuevo las entrevistas.
Pero tenemos que estar fuertes, preparados para todo lo que venga, e ilusionados. Sí, a veces hay que dejarse caer, pero sólo para coger fuerzas y volverse a levantar...
Así que, palante!! Vuelve a preguntar a IPI si se van a acreditar o no, y cuánto tiempo estiman que tarde la acreditación.
Y por lo del doble expediente... mira algu´n país que acepte protocolo público (Costa de Marfil, Mali, Cabo Verde...)
Un abrazo.

Alberto dijo...

No sé que decir porque no entiendo muy bien como funciona el proceso, pero te deseo muchos ánimos. Intentad tomar todos los caminos posibles y seguid insistiendo, tened paciencia, si otros lo han conseguido vosotros también podéis, tarde o temprano. No te desesperes.

Un fuerte abrazo.

Anónimo dijo...

Imagino por lo que estáis pasando. Pero no desesperéis, al final tendréis a vuestro tesoro con vosotros. Mi hermano me dijo en una ocasión, y lo recuerdo muy a menudo y lo tengo muy presente que "lo que más cuesta es lo que al final vale más la pena".
Ánimo, paciencia y un beso y un abrazo enorme